MAÇ öncesi, oyuncular arasında sosyal mesafe var. Oyun başlayınca, doğal olarak, yakın mücadele başlıyor. Komik!
Bunları bırakalım artık… Maç önü kontroller önemli… NBA tarzı tribünleri kaplayan Sarı Kanaryalar pankartı kimin aklına geldiyse, mükemmel fikir… Boş tribün veya karton taraftar yerine, daha etkili göründü. İLK 10 dakikada, Hatayspor yarı sahası Sultanahmet Meydanı gibi çok kalabalıktı. Bu yoğunluk, pozisyon bulmayı zorlaştırdı, Fenerbahçe için… Geçmiş zamanda, Fenerbahçe’nin hücum oyuncuları, rakibe, saygıdan ceket ilikletirdi. Çıkamazdı bile, Fenerbahçe’nin oynadığı takımlar…
Saatime baktım, dakika yirmiydi… Hatayspor kalecisi Münir daha yere bile yatmamıştı. İşin şöyle bir yönü var, bence… Bu kadar transfer yapan Fenerbahçe, kendi sahasında rakibi ablukaya alamıyor. O zaman problem var, dedim kendi kendime… Valencia klas oyuncu, onu biliyorum, fakat duvar paslarına ihtiyacı var, yoksa yalnız adam olur, sahada…
Oyunun taktik yönüne biraz daha eğilirsek, Fenerbahçe çabuk oynayamıyor. Belki sezon başı, ama böyle giderse olmaz. Kadıköy’de sahasında net pozisyona girmekte zorlanan bir takım olmaz! EROL Bulut, Alanyaspor’da, sistemini oturtmak için bayağı uğraştı ve başarılı oldu. Burası Fenerbahçe, yalnız… Milyonlarca taraftarı var. Yıllardır şampiyon olamıyor. Maçta 65 dakika geçti, net pozisyonu yok Fenerbahçe’nin… Bu cümleyi yazdım ya, Gökhan’ın kafası direkten döndü.
Maçtaki en önemli pozisyon. Sağ kanat savunma Gökhan vuruyor yalnız, santrfor değil… Ümit Öztürk’ün Riberio’ya gösterdiği kırımızı kart bile Fenerbahçe’ye heyecan getirmedi. Hatayspor maç boyunca savunmada mükemmel, hücumda mülayim kaldı. Bir baktım, Sackey de kırmızı gördü. Hatayspor 9 kişi kalmanın hırsıyla, bütün gücüyle savunmaya döndü. Tebrik ediyorum. F.BAHÇE’YE gelince, eyvah demek yanlış olmaz herhalde…